Dzieci to nasz największy skarb, źródło radości ale też często niepokojów i obaw o jego przyszłość. Wielu z nas nastawia się na rodzicielstwo pełne spokoju, harmonii i miłości, jednak czasami życie pisze dla nas i dla naszej pociechy całkiem inny scenariusz. Coraz częściej zdarza się, że zarówno dzieci a tym samym ich rodzice muszą mierzyć się z chorobami, czasem przewlekłymi, a wtedy będziemy musieli nauczyć się z nią żyć i funkcjonować na co dzień.
Poniżej przedstawiamy kilka praktycznych porad od naszych wychowawców na temat radzenia sobie z przewlekłą chorobą dziecka, która jednak nie eliminuje jego szans na wychowywanie się z innymi dziećmi w żłobku lub przedszkolu.
Radzenie sobie z przewlekłą chorobą dziecka w żłobku i przedszkolu
Diagnoza przewlekłej choroby u dziecka często jest zaskoczeniem dla rodziców i bliskich. Wiele rodzin doświadcza szoku, smutku i poczucia straty, które mogą być porównywalne do żalu po utracie czegoś cennego. Zrozumienie i akceptacja nowej rzeczywistości są kluczowe w tym trudnym czasie. Jak wskazuje literatura z zakresu pediatrii, rodzice muszą przejść przez różne etapy emocjonalne, w tym bunt, niedowierzanie i smutek, zanim podejmą działania mające na celu wsparcie swojego dziecka.
Wsparcie emocjonalne dla rodziców i dzieci
Po początkowym okresie szoku, wielu rodziców zaczyna szukać specjalistycznej pomocy oraz informacji na temat choroby. Działania te dają poczucie kontroli i pozwalają na planowanie kolejnych kroków. Ważne jest, aby rodzice starali się nie przenosić swoich lęków na dzieci. Rozmowy o emocjach powinny odbywać się w gronie dorosłych, a dzieci powinny być wspierane w nauce radzenia sobie z własnymi uczuciami. Psychologowie podkreślają znaczenie otwartej komunikacji oraz edukacji dzieci na temat ich choroby, co może pomóc im lepiej ją zrozumieć i zaakceptować.
Jeżeli czujesz taką potrzebę sięgnij po pomoc psychologa albo terapeuty. Nie oznacza to od razu, że jako rodzice w ogóle nie powinniśmy okazywać naszych uczuć czy emocji ale powinniśmy zadbać o to, żeby nie obciążały one naszego dziecka. Dziecko w żadnym razie nie powinno się czuć winne, że zachorowało. Pamiętajmy że zarówno dla nas jak dla dziecka jest to trudny czas, więc może ono przeżywać silne i bardzo często trudne emocje, nie negujmy ich starajmy się pomóc mu poradzić sobie z tymi uczuciami.
Rozmawiajmy z naszą pociechą o jego chorobie, pomóżmy mu uczyć się z nią radzić. Wspierajmy również jego samodzielność i rozwój, jeżeli tylko jest taka możliwość dajmy dziecku przestrzeń aby mogło się uczyć i rozwijać swoje umiejętności tak jak każda osoba w jego wieku
Przygotowanie do przedszkola lub żłobka
Dzieci z przewlekłymi chorobami są traktowane jako osoby o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Dlatego ważne jest, aby rodzice informowali dyrekcję placówki o stanie zdrowia swojego dziecka oraz o wymaganiach dotyczących opieki. Współpraca z nauczycielami, specjalistami, pielęgniarką i personelem medycznym jest kluczowa dla stworzenia odpowiednich warunków do rozwoju dziecka. Dyrektorzy placówek mają obowiązek zapewnić dzieciom odpowiednie wsparcie, co obejmuje zarówno opiekę zdrowotną, jak i dostosowanie programu edukacyjnego do potrzeb dziecka.
Od początku trzeba budować relacje opartą na wzajemnym zaufaniu i zrozumieniu. Ponieważ choroby przewlekłe wśród dzieci to coraz częstsza przypadłość i tak naprawdę coraz więcej dzieci i rodziców będzie poszukiwało miejsc w placówkach dla swoich dzieci.
Przede wszystkim trzeba zadbać o odpowiednią komunikację. Często pracownicy żłobków i przedszkoli przechodzą różne szkolenia oraz kursy, które w założeniu powinny przygotować je do pracy z dziećmi mającymi specjalne wymagania ale warto pamiętać, że teoria a praktyka i pewność że daną rzecz robimy dobrze, to rzeczy na które potrzeba czasu.
W naszych placówkach nauczyciele i wychowawcy starają być otwarci i przyjaźni. Staramy się i zwracamy uwagę na czynniki które ułatwią dziecku przewlekle choremu funkcjonowanie w przedszkolu nieustannie doszkalając się w niezbędnych aspektach wychowania i opieki.
Rola nauczycieli i wychowawców
Nauczyciele powinni być otwarci i przyjaźni wobec dzieci z przewlekłymi chorobami. Ważne jest, aby mieli oni odpowiednie kompetencje oraz doświadczenie w pracy z takimi dziećmi. Regularne szkolenia pomagają im lepiej zrozumieć potrzeby dzieci oraz dostosować metody nauczania do ich możliwości. Warto również pamiętać, że nauczyciele również doświadczają emocji związanych z pracą z chorymi dziećmi, dlatego wsparcie zespołowe jest istotne dla ich dobrostanu psychicznego.
Choroba dziecka nie wyklucza go z zycia i codziennych aktywności w żłobku czy też przedszkolu. Jednak jeśli jest taka potrzeba po konsultacji z rodzicami, można zrobić odpowiednie kroki aby dostosować pewne zadania czy aktywności do dziecka.
Ważna jest również opieka medyczna lub personelu, który posiada odpowiednie wykształcenie, np. warto zwrócić uwagę czy w kadrze danego żłobka zatrudniona jest pielęgniarka czy położna, która w razie potrzeby udzieli pomocy.
Dbanie o siebie jako rodzic
W obliczu wyzwań związanych z opieką nad chorym dzieckiem, rodzice często zapominają o swoich potrzebach. Kluczowe jest, aby dbali o swoje zdrowie fizyczne i psychiczne. Regularny wypoczynek, zdrowa dieta oraz czas na relaks mogą znacząco wpłynąć na zdolność radzenia sobie ze stresem związanym z opieką nad chorym dzieckiem.
Pamiętajmy więc po pierwsze zaspokajamy swoje podstawowe potrzeby, starajmy się zjeść, wyspać, znajdźmy chwilę czasu na spacer i ćwiczenia.
Warto również korzystać z grup wsparcia dla rodziców dzieci chorych na przewlekłe schorzenia, co może przynieść znaczną ulgę i poczucie wspólnoty.
Powinniśmy zrozumieć, że jeżeli nie zadbamy o siebie i sami się rozchorujemy to nasze dziecko może zostać pozbawione wsparcia. Może się to wydawać samolubne a dla niektórych wręcz nie do pomyślenia, ale warto znaleźć odskocznię. Hobby, czy jakieś zajęcie które pozwoli na chwilę wyjść z domu zresetować głowę oraz własne myśli.
Podsumowanie
Radzenie sobie z przewlekłą chorobą dziecka to proces wymagający współpracy między rodzicami, nauczycielami oraz specjalistami. Kluczowe jest zapewnienie odpowiedniego wsparcia emocjonalnego zarówno dla dzieci, jak i ich rodzin. Przygotowanie placówek do przyjęcia dzieci z specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz dbałość o własne zdrowie przez rodziców są niezbędnymi elementami tego procesu. Wspólna praca nad akceptacją sytuacji oraz budowaniem pozytywnej atmosfery sprzyja harmonijnemu rozwojowi dzieci mimo trudności związanych z ich chorobą.
Comentarios